Τη νέα μεγάλη μείωση του χρέους της Ελλάδας, συμπεριλαμβανομένου αυτού που κατέχουν οι επίσημοι πιστωτές, βλέπει ο Economist ως μόνη λύση για να πάψει η χώρα να συνιστά μια «καταστροφή».

Το βρετανικό περιοδικό παραπέμπει σε ανάλογες ενέργειες του ΔΝΤ και των πλούσιων κυβερνήσεων σε περιπτώσεις Βαριά Χρεωμένων Φτωχών Χωρών (το πρόγραμμα HIPC του 1996) στη Λατινική Αμερική και την Αφρική, καθώς και στην Πολωνία όταν εξερχόταν από το ανατολικό μπλοκ. Οι χώρες αυτές είχαν επωφεληθεί από σταδιακή περικοπή του χρέους τους εφόσον συμφωνούσαν να λάβουν μέτρα για την αντιμετώπιση της φτώχειας ή να εφαρμόσουν διαρθρωτικές αλλαγές αντίστοιχα.

Η διαδικασία που προτείνει ο Economist έχει δύο στάδια: πρώτον, τη συμφωνία επί ενός σχεδίου μείωσης του χρέους εφόσον επιτευχθούν συγκεκριμένοι στόχοι και δεύτερον, το κόψιμο του χρέους σταδιακά μέσα στην επόμενη δεκαετία. Η μείωση στο χρέος που κατέχουν οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις θα μπορούσε να γίνει μέσω χαμηλών επιτοκίων και παράτασης της ωρίμανσης των ομολόγων, ίσως στα 50 χρόνια. Η ΕΚΤ από την πλευρά της θα πρέπει να ενεργήσει πιο γρήγορα, αποδεχόμενη όρους απομείωσης χρέους ανάλογους με αυτούς που δέχθηκαν οι ιδιώτες πιστωτές.

Όπως γράφει το περιοδικό το βάρος του ελληνικού χρέους δε θα πέσει ούτε κατά διάνοια σε βιώσιμα επίπεδα χωρίς πρόσθετη ελάφρυνση και πολλοί Ευρωπαίοι το παραδέχονται κατ’ ιδίαν, έστω και αν το αρνούνται κατηγορηματικά δημοσίως, κάτι που πολιτικά είναι μεν κατανοητό, αλλά οικονομικά καταστροφικό.